De Pinksterdagen zijn achter de rug, de gasten weer weg en ook ons eigen bezoek is naar huis gegaan. 2 weken hebben we iedere dag 4 mensen over de vloer gehad en ik kan je zeggen dat ik doodop ben nu. Wat niet wil zeggen dat het niet fijn was dat ze hier allemaal waren. We hebben heerlijke dagen gehad. Veel gelachen, gewandeld, gegeten, gedronken, gepraat, samen gekookt en mooie gesprekken gevoerd. Het was fijn iedereen hier te hebben, we hebben er heel erg van genoten en we hopen ze snel weer allemaal te zien.
Maar nu is het tijd om bij te komen al klink ik nu heel oud als ik dit zeg. Maar geloof me, als je de rust en stilte hier gewend bent dan overspoelt alles je met zoveel mensen om je heen. Toen ze weg waren overviel mij, naast dankbaarheid hoe mooi we hier wonen en dat we anderen hiervan mee kunnen laten genieten, ook een enorme moeheid. Kennen jullie dat?
En wat kun je hier dan beter doen dan toegeven aan die moeheid, de natuur in je opnemen, de frisse lucht opsnuiven, luisteren naar de stilte en een blokje om gaan.
De wind door de haren, de zon op je gezicht, de honden rennend door het hoge gras en over de stille landweggetjes rondom huis en alleen de dieren die je nieuwsgierig aankijken.
De rust is teruggekeerd.....
